praca z prawa
Nadużywanie technicznych środków przekazu informacji do wysyłania reklam stanowi kolejny delikt przewidziany art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy.
Jak zauważa E. Nowińska „techniczne środki łączności (telefon, faks, poczta elektroniczna itp.), jakie stoją do dyspozycji ich posiadacza, ułatwiają nawiązanie kontaktu ze światem zewnętrznym. Oni także w zasadzie decydują o tym, czy i kiedy z nich skorzystają. W zasadzie bowiem osoba dysponująca danym urządzeniem nie może przecież z góry ustalić, kto posłuży się telefonem czy faksem. Zwykle jednak kontakty nawiązywane za ich pośrednictwem dotyczą spraw, którymi ich posiadacz jest, bardziej lub mniej, zainteresowany; dotyczą jego własnej sfery aktywności życiowej”.
Obowiązujące przepisy nie zabraniają używania technicznych środków przekazu informacji do prowadzenia działalności reklamowej. W literaturze przedmiotu przyjmuje się, iż nagannym z punktu widzenia reguł konkurencji powinien być oceniony kolejny telefon czy faks dokonywany pomimo wcześniejszym odmowom abonenta[1].
Należy wspomnieć, iż reklama tego typu jest szczególnie uciążliwa z powodu:
utrudniania korzystania przez posiadaczy technicznych środków przekazu informacji (zapychanie skrzynek e-mailowych czy SMS, spowalnianie czy zawieszanie pracy komputera w przypadku reklam zawartych na stronach intrernetowych itp.)
narażania na koszty związane z odbiorem takich reklam (faks, czas spędzony w kawiarence internetowej) lub ochroną przed nimi (koszty programów lub urządzeń filtrujących pocztę elektroniczną)[2].