W okresie międzywojennym pozwolenia na działalność gospodarczą wydawano na podstawie rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 7 czerwca 1927 r. – prawo przemysłowe. (wcześniej stosowano odpowiednio prawo byłych państw zaborczych). Polskie prawo przemysłowe wymagało koncesji na podejmowanie i prowadzenie działalności gospodarczej zaliczonej do przemysłu i rzemiosła koncesjonowanego. Dziedziny działalności gospodarczej objęte koncesjonowaniem mogły być zawężone przez Ministra Przemysłu i Handlu oraz rozszerzone przez Radę Ministrów. Wykonywanie przemysłu rzemieślniczego odbywało się na podstawie karty rzemieślniczej, handlu okrężnego na podstawie licencji (pozwolenia).[1]
Do interpretacji polskiego prawa w zakresie działań wykonywanych na podstawie koncesji miały zastosowanie koncepcje francuskie, jak i niemieckie. Rozróżniano dwa pojęcia koncesji: jeden rodzaj typu niemieckiego dotyczył uprawnień przemysłowych i był w istocie zwykłym pozwoleniem administracyjnym. Drugi rodzaj typu francuskiego, dotyczył prowadzenia działalności gospodarczej i wykonywania przez osoby prywatne funkcji publicznych zastrzeżonych państwu jako jego wyłączność. Osoby te otrzymywały prawo podmiotowe do założenia i prowadzenia przedsiębiorstwa, które uzyskiwało prawo użytkowania specjalnego oraz status podmiotu administracji publicznej. Prawa podmiotowe nabyte na podstawie koncesji miały charakter trwały , a ich odebranie mogło nastąpić tylko w wyjątkowych sytuacjach wyliczonych ustawowo. Przyznanie koncesji było zależne od swobodnego uznania organu administracji.[2]
[1] C.Kosikowski, Koncesje w prawie polskim, str.27
[2] M.Waligórski, Nowe prawo działalności gospodarczej, str.227-228